کلام

کلام

سید غلام حضور پ 1907 و 1988 دے کلام دا اک دفتر بڑی ای مشکلاں نال ہتھیں لگیا اے۔ ایدی حالت بڑی ای مندی' بس کوشت کرکے تہاڈی سیوا وچ پیش کردا راہاں گا۔ چنگیاں اولاداں اپنے وڈیاں دا علمی تے ادبی ورثہ سانبھ لیندیاں نیں سگوں فخر محسوس کر دیاں نے. نئیں تاں چھنیاں کولیاں نوں ای سبھ کجھ سمجھ لیندیاں نے۔ ایہہ اک لمی کہانی اے' کہہ دساں تے کیہ نہ دساں۔ کلام نوں جسراں وی پیش کر سکیاں آں' قبول تے منظور فرماؤ۔ ایسراں کرکے ہولی ہولی پیش کر دا راواں گا۔ الله کرئےمیری ایہہ سیوا تہانوں چنگی لگے۔

راکی نوں جے سینت کافی سوٹا گدھے ناں بھاوے
رات دن جے بہہ سمجھائیے مورکھ مت ناں آوے
عارف آکھن میں کر بولن عادت بکریاں دی
ایسے پاروں پٹھی کرکے کھل اتاری جاندی
جو رہسن تے پاروں رون جا پکڑے سرکارے
الٹا سما خلاف زمانہ چہوٹھ جتے سچ ہارے
مندے کمیں بندیا جد کد مندا ہووے
چنگے کم جے کریں بندیا مندا کدی نہ ہووے
گوانڈن آوے اگ لین نوں بن جاندی گھر والی
مندا اے زمانہ یارو آ گئی اے ہن کالی
ویکھے رنگ میں دنیا والے آوے بڑی حیرانی
قیامت دے دن نیڑے آئے دسدی پئی نشانی
مہر محبت وچوں ٹر گئی پا گئی یار جدائیاں
ساک سین دی گل کی کرنی ویر پیا وچ بھائیاں
خونی رطوبت کشش نئیں کر دی مت اہناں دی ماری
لالچ کیتی دنیا پاگل .............لٹ لاواں میں ساری
سوئیوں پھالا بندا یارو دس دیاں میں تہانوں
تسی سیانے سمجھوں پاروں دس چھڈو کجھ مینوں
اگ لگے دریاواں تائیں مچھیاں کدھر جاون
فکر پیا اج دل میرے نوں کیہ وچاریاں کھاون
مچھیاں چڑھ درخیں جاون بولیا اک سیانا
مچھیاں نوں جس پیدا کیتا دے دیوے گا اوہ کھانا
ملاں اک بولیا وچوں وقت نہ کر ۔۔۔۔ارزائیں
درختاں اوپر چڑھ جاون گیاں اوہ کوئی مجھیں گائیں
وعظاں کر کر تھک گئے آں اثر نہ کوئی لیاوے
آکھیا سی اساں تھوڑا لٹو لاہ چھڈے نہ کھاوے
ایہہ زمانہ آیا بھائی درختیں ڈھور چڑھاون
لٹ پئی اے ہن ایتھے بھائی بھائیاں نوں کھاون
وس نہ چلے کوئی بیٹھا شعربناواں
اگلیاں پچھلیاں گلاں لکھ کے اپنا من پرچاواں