شاہ حسین رحمتہ اللہ علیہ ہوراں دیاں کافیا¬

ربا میرے حال دا محرم تُوں!
اندر تُوں ہیں، باھر تُوں ہیں ،رُوم رُوم وِچ تُوں
تُوں ہیں تانا، تُوں ہیں بانا،سبھ کجھ میرا تُوں
کہے حسین فقیر نماناں،میں ناہیں، سب تُوں


گھم چرخڑیا! تیری کتن والی جیوے' نلیاں وٹن والی جیوے
بُڈھا ہویوں شاہ حسینا' دندیں جھیراں پیاں
اُٹھ سویرے ڈھونڈن لگوں، سنجھ دیاں جوگیاں
ہر دم نام سنبھال سائیں دا' تاں توں استھرتھیوی ں
چرخہ بولے،سائیں سائیں ،بائیڑ بولے تُوں
کہے حسین فقیر سائیں دا، میں ناہیں سبھ توں

نی سیو! اسیں نیناں دے آکھے لگے
جیہناں پاک نگاہاں ہوئیاں،سے کہیں نہیں جاندے ٹھگے
کالے پٹ نہ چڑھے سفیدی،کاگ نہ تھیندے بگے
شاہ حسین شہادت پائین، جومرن مِتراں دے اگے

چرخہ میرا رنگڑا رنگ لال!
جے اوڈ چرخہ، تے وڈمُنے ہُن کہہ گیا باراں پنے
سائیں کارن،لوئن رُنّے روئے ونجایا حال
جے وڈ چرخہ،تے وڈگُھمائن سبھے آئیاں،سیس گندائِن
کائی نہ آیا حال ونڈائِن ہن کائی نہ چلدی نال
وچّھے کھاہد گوہڑا واڑا سبھولڑ دا ویہڑا پار
میں کیہہ پھیڑیا ویہڑے دا نی سبھ پئیاں میرے خیال
جے وڈ چرخہ تے وڈ پچھی ماپیاں میرے سِر تے رَکھّی
کہے حسین فقیر سائیں دا ھر دم نال سنبھال

نی اسیں آؤ کھڈا ہاں لُڈّی
نوں تار ڈُور گُڈی دی، اسیں لے کر ہاں اُڈّی
ساجن دے ہتھ ڈور اساڈی، میں ساجن دی گُڈّی
اُس ویلے نوں پچھوتا سیں، جد جائے پُوسیں وچ کُھڈّی
کہے حُسین فقیر سائیں دا، سبھ دنیا جاندی بڈّی

دل درداں کیتی پوری نی،دل درداں کیتی پُوری
لکھ کروڑ جیہناں دے جُڑیا،سوبھ ی جُھوری جُھوری


میرے صاحبا! میں تیری ہو مُکی آں
منوں نہ وساریں تُوں مینوں، میرے صاحبا! ہرگلّوں میں چُکی آں
او گنہاری نوں کو گُن ناہیں، بخش کرے تاں میں چُٹھی آں
جیوں بھاوے، تیوں راکھ پیاریا، دامن تیرے میں لُکی آں
جے توں نظر مہردی بھالیں، چڑھ چُوبارے میں سُتی آں
کہے حُسین فقیر سائیں دا، در تیرے دی کُتی آں

جاگ نہ لدھی آ، سن جند ہبھو وہانی رات
اِس دم دا کیہہ بھرواسا' رہن سرائیں رات
وِچھڑے تن من' بوہڑ نہ میلہ' جیوں تروڑٹُٹے پات
کہے حسین فقیر سائیں دا،ہُوئے گئی پربھات


ویلا سِمرن دا نی، اٹھی رام دھیائے
ہتھ ملے مل پچھوتا سی، جد ویسی آوقت وہائے
اس تڑے توں بھر بھر گئیاں،تُوں بھی اپنی وار لنگھائے
اکناں بھریا، اِک بھر گئیاں،اک گھرے اِک راہے
کہے حسین فقیر سائیں دا، آتن پھیرا پائے


سائیں جیہنا ندڑے وَل' تیہناں نوں غم کیندا وے لوکا
سوائے بھلیاں جورب ول آئیاں، جیہناں نوں عشق چروکاوے لوکا
عِشق دی سرکھاری چائیاں، در در دینی آں ہوکا وے لوکا
کہے حسین فقیر سائیں دا ،لدھا ہی پریم جھروکا وے لوکا
سائیں جیہناندڑے ول، تیہناں نوں غم کیندا وے لوکا
ہو میں واری غم کیندا وے لوکا

سجن بن راتاں ہوئیاں وڈیاں
رانجھا جوگی، میں جو گیانی،کملی کر کرسڈی آں
ماس جھڑے،جھڑ پنجر ہویا، کڑکن لگیاں ہڈیاں
میں ایانی،نیہوں کی جاناں،برہوں تناواں گڈیاں
کہے حسین فقیر سائیں دا، دامن تیرے میں لگی آں

اوکھے لفظاں دے معنے

سجن : محبوب
وڈیاں: لمی
سڈیاں: سدی گئی ہاں
کڑکن لگیاں ہڈیاں: ہڈیاں ناطاقتی پاروں کڑکڑ کرن لگی آں۔
ایانی: نکی عمر دی بالڑی۔
نیہوں کی جاناں: محبت نوں کیہ جاناں۔
برہوں: جدائی
تناواں: پتنگ دی ڈور۔

(92)

گھڑی اِک دے مجمان مُسافر، پئیاں تاں رہسن جائیں
کوٹاں دے سکدار سنیندے' اکھیں دِسدے ناہیں
چھوڑ تکبر،پکڑ حلیمی، کو کہیں دا ناہیں
کہے حسین فقیر نمانا، ھر دم سائیں سائیں

اوکھے لفظاں دے معنے

مجمان: پروہنا
کوٹاں: قلعیاں
سکدار: حاکم
دسدے ناہیں:نظر نہیں آوندے

(93)

دو یار جیہناں نوں عشق،تیہناں کتن کیہا۔ البیلی کیوں کتے
لگا عشق چُکی مصلاحت،بسریاں پنج ستے
میری تے ماہی دی پریت چروکی،جاں سر آہے نہ چھتے
کہے حسین فقیر نمانا' نین سائیں نال رتے

اوکھے لفظاں دے معنے

وو: اے
جیہناں: جناں نوں
تیہناں: اوہناں نوں
کتن کیہا: اوہناں نوں کتن نال کیہہ لگ
البیلی: خش مزاج۔ بے پروا۔
مصلاحت : مصلحت۔ چنگے ماڑے دی تمیز
بسریاں : بھل گئیاں
گھتے: ڈالے
پریت: محبت
چروکی: بوہت مدت دی۔
جاں سر آہے نہ چھتے : جدوں حالی سر تے وی وال نہ آئے سن۔
نین: اکھیاں
رتے: لہو وچ لبڑیا ہویا۔

(94)

ایہو بندی ہے گل ' سجن نال میلا کرئیے
خوار پڑا' متررانجھن' سارے بابلئے میں ترئیے
بھوسا گر' بکھڑا ات بھاری' سادھاں دے بیڑے چڑھیئے
سائیں کارن جوگن ہوواں، کرئیے جو کجھ سرئیے
لکھ ٹکا شرینی دیواں' جے شوہ پیارا ورئیے
ملیا یار ہوئی روشنائی' دم شکرانے دا بھرئیے
کہے حسین حیاتی لوڑیں تاں جیوندیاں اِی مرئیے

اوکھے لفظاں دے معنے

میلا کرئیے: ملاقات کرئیے
بندی ہے: طے ہویا ہے۔
مِتر رانجھن: محبوب
نیں : ندی
بھوساگر: خوفناک سمندر
بکھڑا ات بھاری: بوہت خراب
سادھاں: درویشاں۔ اللہ والیاں
سریے : جو کجھ ہو سکدا ہے۔
وریے: آئے
حیاتی لوڑیں : زندگی چاہویں

(95)

سائیں سائیں کریندیاں' ماں پیو ہوڑیندیاں کوئی نیہوڑا لائیو!
ول گھر ونجن کیہاوے ماہیا
ہیرے نوں عِشق چروکا آہا' جاں آہی دُدھ واتی
وچ پنگھوڑے دے پئی تڑفے' ویدن رتی نہ جاتی
برہوں قصائی' تن انتروڑیا' گھُن کہاوتی کاتی
سیاں ورہیاں زحمت جاوے' جے رانجھن پاوے جھاتی
چھلت پڑی تن رانجھن والی' محرم ہوئی سوئی پُٹے
لکھ لکھ سُوئیاں تے لکھ نہیرن' لکھ زبوراں تُٹے
لکھ لکھ ملا تے لکھ قاضی' لکھ علم پڑھے پڑھ ہُٹے
جے ٹک رانجھا درس دکھاوے' تاں ہیر عذابوں چھُٹے
شاہ حسین فقیر سناوے' رانجھے باجھوں برہوں ستاوے
جے ملساں تاں شانت آوے

اوکھے لفظاں دے معنے

ہوڑیندیاں : روکدے
نیہوڑا: دل
دُدھ واتی: دُدھ پیون دا زمانہ
ویدن: ویکھنا
رتی: کجھ
جاتی : سمجھ آئی
بِرہوں قصائی: ہجر دا قصائی
انتر: اندر
سیاں وریاں: سیکڑیاں ورہے۔
چھلت: پھانس
پُٹے: کڈے
نہیرن: نونہہ کٹن والی۔
زبور: زنبور ۔کیل پُٹن والا آلہ

Bohat Khoob
Umda Sharing

Quote:

---

Originally Posted by UmerAmer

Bohat Khoob
Umda Sharing

---

http://www.mobopk.com/images/pasandbohatbohatvyv.gif