شیشے وانگوں ٹٹی یاری
شیشے وانگوں ٹٹی یاری فریاد کون کرے
سنے جہے جاپدے بازار تیرے لوکاں نال بھرے
توں وار ہی کردا رہا لگاتار
سخت پتھر سمجھکے میرے سریر اتے
میری ہاء نوں انسنی کرکے تسیں
لاساں نہ گنیاں انگنت سریر اتے
ٹھوکر اتے مارو ٹھوکر لاؤندے گئے
امیداں دے اتھرو برساتیں کنیاں بن کرے
تیرا پیار لبھکے اسیں کیتی بھال ختم
اسیں عمراں اکٹھے بتاؤن دی لائی آس
تھوڑے دن تاں سورگ لگیا ملیا
پھر ودھن لگّ پئی پیار دی پیاس
جہنوں لوہے وانگوں مضبوط سمجھیا مے
اس رشتے وچّ کچّ وانگوں تریڑ ابھرے
پہلاں طعنے مہنے شروع ہوئے کدائیں
کہ ایہہ ودھدے ہی گئے روز
میں سہندا رہا لہو گھٹّ بھرکے
پھر اسیہہ ہوئی اندرونی سوج
سکے ساڈے کریر، بغیچے اسدے سوہے ہرے
اس جھٹّ ہی کہہ دتا سجناں
گھر پیر پھر نہ منہ کرنا
جہڑیاں کردا کمائیاں توں دن راتیں
اہنا نال نہیں ہن توں سرنا
میرا تاں اکلیاں ہی سر جاؤ
توں بھانوے جیویں جاں اکلا مرے
ایہہ کد توں رہبری چھڈکے
تسیں جلاداں دی مکھاٹ پائی
میں تیری رحمت چاہندا رہا
میرے پلے وچّ لاٹ پائی
دل وچّ واورولے آؤندے رہے
جتھے وسدیاں سی بہاراں
تھیہ ہوئے ارمان، نچدیاں سی
جتھے خوشیاں ہسدیاں سینکڑے ہزاراں
تسیں مونہوں کدے نہ دسیا
پیار وچّ کہڑی گھاٹ سمائی
جے چٹان توں بن بیٹھی
پتھر دل میں وی ہن
پاٹ چلیا ڈھول دا چمڑہ
کنّ پاڑو ستار دی دھن
نگھّ بدلیا برفیلی ٹھنڈھ وچّ
گلوکڑی دی چرکھڑی کاٹ سجائی
جہڑے شنگار اتے مردے ساں
اوہ روپ ڈراؤنا دھار بیٹھا
میرے لہو دی سرخی بلھیں
دوپیہری رنگ سانوں مار بیٹھا
کہڑا پیار تکڑی پاسکو منگے
کون کرے یار گھراٹ پسائی
