آخری پرشن
توں اپنے الجھیویاں نوں پہل دیکے
مینوں انگولا کری رکھیا
میریاں سدھراں دا کڈھکے جلوس
میری ہوند نوں لتاڑی رکھیا
کدے پہل نہ مینوں ملی
تیرے دن دہاڑے فرضاں وچّ
جد میں اپنا حق منگیا
توں کیہا تیری گھٹی کھچّ
میں پرشنمئی نظراں نال تکاں
کہ میرے پیار وچّ کی گھٹیا
طعنے میہنے روز دے انیکاں
میرا دل دکھاؤندے رہے
میں چپّ کرکے پیندا رہا
پیالے زہر دے نکوں بھرے
کدے اتر نہ ملیا
کیوں دورپنا توں میتھوں رکھیا
اسیں سانجھ تاں پائی سی
زندگی برابر نبھاؤن دی
پلڑا تسیں اپنا بھارا رکھیامیری واری مکی درد سناؤن دی
ہرکّ درگھٹنا دا کارن بناکے
مینوں تسیں ہمیشاں تکیا
میں اکلا ترسدا تیریاں بانہاں
جو میرے گل نہ پئیاں
دل ٹٹدا انیکاں ٹکڑیاں وچّ
میریاں ریجھاں ادھواٹے موئیاں
تیرے کول غیراں لئی سماں
میرے لئی کوئی پل نہ بچیا
ہن دوراہے تے آن کھڑھا
دور جاواں جاں تیرے ولّ
مینوں اک گلّ دا یقین
مار دیویگی مینوں سنی اکلّ
پیر ساتھ نہیں دندے میرا
ششوپنج وچّ کھڑھا ہاں پھسیا
ہے اکو تینوں میری ارجوئی
چھڈّ لڑائی انگوہلی جاں مینوں
جے میری انی عمر لکھی
موت آ جاوے گی چھیتی مینوں
پھر توں آزاد بنینگی پرندہ
جتھے چاہے آہلنا لے گھتیا
جے توں مینوں پیار اجے کردی
تاں چل پچھے مڑ چلیئے
پھر توں برابری پیار کریئے
گھڑی دیاں سئیاں پچھے موڑیئے
بھلاکے کھجھاں جھگڑے آ ونڈادے
زندگی دا بوجھ موڈھے چکیا
