دھونی

دھونی

بیٹھا ہاں دھونی دھکھاکے
تیرے غماں دی چتا سجاکے

پھوکاں مار مارکے منہ تھکیا
غم ساڑ ساڑکے جی اکیا۔

دل پھر نہ تیرا بدلے۔

نہ تاں اگّ ہی بلدی اے
نہ تاں لامبو نکلدے نے
دھونئیں نال اکھاں وگ تریاں
پھوکنے ہتھوں تلھک پھسلدے نے
دیکے چھٹا مٹی تیل دا
دھوآں ہی اسدی ککھوں نکلے۔

ریت دیاں اٹاں نال
چلھا میں بنایا سی
سلھیاں لکڑاں نال
اسنوں میں چکھایا سی
مکّ گئی ڈبی سیکھاں دی
لاٹ نہ اسچوں نکلے۔

ضدی بنی اس دھونی نوں
جگاواں کاغذ چٹھیاں دے جھوککے
نگھّ نہ آیا لوہڑی وچوں
کمبدی رہے چھاتی پیڑاں روککے
ٹھنڈھ روکدے نہ چیت دی
بکل مارے کمبل پتلے۔

حادثیاں نوں مڑ چیتے کراں
دکھاواں اپنا دل آپ
کوئی پیغمبر دھونئیں وچّ وی
کروا دیوے یار نال ملاپ
بنکے چیکنی مچھی پانی وچّ
میرے ہتھوں یاد جا پھسلے۔

مڑ پھر دھونی ولّ تکّ
رجھّ جاناں غم ساڑن نوں
کرکے کٹھے ککھّ بالن سٹاں
ارداساں کراں اگّ دھکھاون نوں
جے اج ادھے غم ساڑاں
گھٹ جانگے ظلم دے حملے۔