دنیاں

دنیاں


چاہے اسنوں چنگا سمجھیئے جاں مندا کہیئے۔
تردے رہنے اس جگت دے پہیئے۔

ہوئے امیر تاں پردے تان بیٹھے رتھ
سواری بھلی تانگے جے پیسے ہوئے غریباں دے ہتھ
نہیں تاں پیدل پینڈا پورا کردے رہیئے۔

سہاگن دے متھے تے سنہری ٹکا ہمیشہ سجدہ
رنڈی ہوئی عورت اتے چٹا قمیض جچدا
دیجا ککرے چھاواں دھپّ دے ستائے کہیئے۔

محلے دے لوکاں نال ہاں وچّ ہاں ملاؤ
بحث دی گنجائش دا وہم دلوں مٹاؤ
شریکاں دے میہنے مسکراکے ودھائیاں وانگر سہیئے۔

سر جھکاؤ جے اس دنیاں وچّ جیوننا چاہو
سیانپ ہے اپنے مان نوں تھلے لاہو
بنکے ستلج دے پانی سمندر ولّ وہیئے۔

ایہہ سنسار اچھیاں نوں سدا برا کہے
اس وچّ عاشق نہ کدے سکھی رہے
دکھاں دی دھوڑی وچّ کھڑھیئے جاں بہیئے۔